ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Είναι πολύ ευχάριστο να ζεσταινόμαστε το χειμώνα από την φωτιά, με μια ξυλόσομπα ή τζάκι!.Από αυτή τη φυσική ζέστη φωτίζεται το σπίτι, ψήνεται το φαγητό, στεγνώνονται τα ρούχα, ζεσταίνεται το νερό, και …. φυσικά μένει στο τέλος η πολύτιμη στάχτη! Δεν πετάμε την στάχτη, δεν είναι καθόλου άχρηστη ή σκουπίδι. Συνεχίζουμε να την χρησιμοποιούμε, όπως έκαναν και παλιά και αυτό μας κάνει να νοιώθουμε απερίγραπτη χαρά! Η στάχτη από ξύλα είναι η σκόνη που έμεινε από την καύση τους . Ξύλα εννοούμε μόνο φυσικά, όχι με βαφές, κόλες ή επεξεργασμένα. Πρέπει να προσέχουμε να μην πετάμε μέσα στην φωτιά πλαστικά, αποτσίγαρα, ή οτιδήποτε άλλο σκουπίδι που μπορεί να μολύνει την στάχτη. Περιμένουμε να κρυώσει εντελώς και μετά την συλλέγουμε. Από την στάχτη ξεχωρίζουμε την άσπρη στάχτη που έχει μείνει πάνω-πάνω από τα καρβουνάκια και την αποθηκεύουμε σε ένα μεταλλικό δοχείο με καπάκι. Τα καρβουνάκια τα κρατάμε σε άλλο δοχείο. Δεν πετάμε τίποτα, γιατί όλα χρειάζονται! Πάμε τώρα να αναλύσουμε τι περιέχ

Αξέχαστες και πικρές αναμνήσεις από την πολεμικήν περίοδον Οκτωβρίου του 1940 έως και Αυγούστου 1949. Το κλέφτικο και θλιβερό τραγούδι του συγχωριανού και αρίστου σκοπευτού των φονικών πολυβόλων της Διμοιρίας μου, Μπουγά Δημητρίου του Γεωργίου, που όμοιαζε περισσότερο με μοιρολόγι παρά με τραγούδι και επαληθεύει μετά πάροδον δύο περίπου μηνών, προς δόξαν και αιωνίαν μνήμην του ήρωα και προς πίκραν και λύπην δικήν μου που τον έχασα για πάντα. Η έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, μας ηύρεν επάνω εις το ύψωμα ΜΟΚΡΑ της Ελληνο-Βουλγαρικής παραμεθορίου περιοχής Σιδηροκάστρου Μακεδονίας, τόσον εμένα, όσον και των κατώθι οπλιτών της Διμοιρίας μου: α) του συγχωριανού μου Μπουγά Δημητρίου, β) Δεκανέα Αβδάλλα Θεοδώρου από το χωριό Μπελούσι της Ολυμπίας, γ) του στρατιώτη Ρέππα από το χωριό Φανάρι Ολυμπίας, δ) του στρατιώτη Λυμπερόπουλου Αναστάσιου από το χωριό Δραγώγι Ολυμπίας και ε) του στρατιώτη και μετέπειτα ήρωα Θωμόπουλου Αναστασίου από την Αμπελιώνα Μεσσηνίας. Ένα απόγευμα των τελευταί