Μόλις χθες πέσανε στα χέρια μου κάποιες παλιές κιτρινισμένες πολυκαιρισμένες φωτογραφίες από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια… ξέρετε από αυτές που όταν τις βλέπουμε, είτε χαμογελάμε με νοσταλγία, είτε αισθανόμαστε άβολα για την εικόνα μας, γι΄ αυτό που ήμασταν ως παιδιά. Έμεινα έκθαμβη να κοιτάζω με δέος το χαριτωμένο μελαχρινό κοριτσάκι της φωτογραφίας. Αυτή τη φορά η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν σαν να έβλεπα βαθιά μέσα σε αυτό το κοριτσάκι πρώτη φορά και θυμήθηκα … Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε όσο ήμουν μικρή να μπαίνω σε φανταστικούς κόσμους μέσα από τα βιβλία και μετά να ονειροπολώ και να ταξιδεύω εκεί με την αχαλίνωτη φαντασία μου! Πόσο λάτρευα να ζωγραφίζω με τις ώρες… Πως κοίταζα επίμονα με ορθάνοιχτα τα μάτια ένα τοπίο στη φύση που μου άρεσε - ήθελα να το αποτυπώσω ανεξίτηλα στο μυαλό μου, να το κάνω εικόνα μέσα μου για να μπορέσω κάποια στιγμή αν θέλω να το ζωγραφίσω! Θυμήθηκα πως έγραφα υπέροχες εκθέσεις γεμάτες περιγραφές και συναίσθημα γιατί οι λέξ