Η εποχή μας είναι άχαρη, αφού εμείς οι υποτιθέμενοι μεγάλοι κάνουμε τα πάντα για να σβήσουμε από τα παιδιά μας τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Καταφέραμε να διαβρώσουμε τον κόσμο μας από το ψέμα, την υποκρισία, την αναξιοπιστία, τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία. Μάλλον καταφέραμε την πτώση των αξιών την κατάρρευση των ιδεολογιών, την αμφισβήτηση των προτύπων, την υποχώρηση της συλλογικής δράσης σε όφελος του ατομισμού. Δεν έχουμε ανάγκη από αρίστους αλλά από αρεστούς και stars. Πόσοι δεν έχουμε ευθύνη όταν ωθούμε τα παιδιά μας σε «βόλεμα» με πλάγιους τρόπους και την επιδίωξη του εφήμερου κέρδους με κάθε είδους «αρπαχτές». Αυτός ο «ρηχός» κόσμος που κατασκευάσαμε για τα παιδιά μας απαξιώνει κάθε προσπάθεια συλλογικού αγώνα, κάθε προσπάθεια αλλαγής, αφού πολύ δύσκολα πείθει για το νόημα και την αποτελεσματικότητά του. Αυτό που στο δημόσιο λόγο διαπιστώνεται ως απαξία της πολιτικής φαίνεται ολοκάθαρα κυρίως από το γεγονός πως η αποστασιοποίηση από την πολιτική χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τη