Αξέχαστες και πικρές αναμνήσεις από την πολεμικήν περίοδον Οκτωβρίου του 1940 έως και Αυγούστου 1949. Το κλέφτικο και θλιβερό τραγούδι του συγχωριανού και αρίστου σκοπευτού των φονικών πολυβόλων της Διμοιρίας μου, Μπουγά Δημητρίου του Γεωργίου, που όμοιαζε περισσότερο με μοιρολόγι παρά με τραγούδι και επαληθεύει μετά πάροδον δύο περίπου μηνών, προς δόξαν και αιωνίαν μνήμην του ήρωα και προς πίκραν και λύπην δικήν μου που τον έχασα για πάντα. Η έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, μας ηύρεν επάνω εις το ύψωμα ΜΟΚΡΑ της Ελληνο-Βουλγαρικής παραμεθορίου περιοχής Σιδηροκάστρου Μακεδονίας, τόσον εμένα, όσον και των κατώθι οπλιτών της Διμοιρίας μου: α) του συγχωριανού μου Μπουγά Δημητρίου, β) Δεκανέα Αβδάλλα Θεοδώρου από το χωριό Μπελούσι της Ολυμπίας, γ) του στρατιώτη Ρέππα από το χωριό Φανάρι Ολυμπίας, δ) του στρατιώτη Λυμπερόπουλου Αναστάσιου από το χωριό Δραγώγι Ολυμπίας και ε) του στρατιώτη και μετέπειτα ήρωα Θωμόπουλου Αναστασίου από την Αμπελιώνα Μεσσηνίας. Ένα απόγευμα των τελευταί
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου